Ik heb erg slecht geslapen en er staat een hele lange, drukke dag voor de deur. Niet voor het raam blijkbaar, want als we de gordijnen opendoen, is het een kleine wereld. Dichte mist 😒.
Om iets voor half 8 vertrekken we nadat we weer genoten hebben van het grandioze ontbijt en we bij de receptie uitgecheckt hebben. Op een vroeg tijdstip ontbijten verbeterde niks aan het assortiment of de voorraad ervan. Gewoon slecht te noemen dus.
Het is op de zondagochtend rustig op de weg. Het is behoorlijk mistig, maar gelukkig ook weer niet zo dat je geen hand voor ogen ziet. 10 minuten voor het eindpunt breekt de zon door en ziet het er mooi uit, maar echt aan de kust is het toch weer mistig. Gelukkig begint de walvistocht pas om half 10. Bij vertrek stond de thermometer op 11⁰ en 3 kwartier later, in Newport Beach is het 13, maar op zee zal het best fris zijn. Gelukkig waait het niet.
We melden ons bij Newport Whales, maar het blijkt dat we ergens anders moeten zijn, iets verderop. We zijn vroeg en verkennen de boulevard een beetje, maar zo vroeg is alles nog dicht en dus uitgestorven. Er zijn winkels, eettenten en een paar kleine attracties zoals een klein reuzenradje, palmboomklimmen en nog wat. De zon is inmiddels wel weer helemaal terug en dat voelt erg prettig.
 |
| Het uitgestorven boulevardje |
Eenmaal aan boord van de catamaran Catellac, nemen we plaats op het voordek, lekker in het zonnetje en al snel wordt die goed warm, dus vesten uit. Heel langzaam varen we de haven uit en dat duurt nogal even. Al die tijd heeft kapitein Larry en de "expert staff" zoals op de site stond: 1 persoon waarvan we verder niks horen of zien, niks gezegd. We hebben voor deze luxury tour gekozen omdat het een sneller schip zou zijn en je dus verder kunt komen wat meer kansen oplevert en er minder passagiers zijn. Dat klopt, 16 en voor de reguliere tour van 9 uur stond er een hele rij.
Uiteindelijk komt er geluid uit de kapitein en gaan we de oceaan op. Om de een of andere reden hebben we er geen goed gevoel bij en dat zou ook blijken, want inderdaad geen walvissen. Waar hangen die toch uit dit jaar? Is het bij Cabo San Lucas zo leuk dat ze daar blijven? Gelukkig duikt er een grote groep bottlenose dolfijnen (tuimelaars) op. Dit is een van de 4 soorten die hier voorkomen en de op een na grootste. De Rizzo's zijn het grootst. Ze vermaken zich prima met de boot en wij met hun. Vaak zwemmen ze vlak voor of naast de drijvers van de catamaran, maar omdat ze volgens captain Larry een soort radar hebben, worden ze niet overvaren. Het is een groep van een stuk of 30 schat ik, maar misschien zit ik er helemaal naast. Ze waren nogal druk. Het water is prachtig helder en je kunt ze goed zien, ook onder water. Op een foto is het wat lastiger, want het wateroppervlak staat niet stil natuurlijk.
Op een gegeven moment draait Larry de boot 360⁰ om te zien wat ze met de golven doen. Soms spelen ze ermee. Er is niet heel veel animo, maar de ene die een sprong maakt, heb ik toch mooi op film staan. Check, in the pocket 👍. Helaas blijft de echt spectaculaire actie hierbij, maar niettemin zou ik nog uren naar de dolfijnen voor en rond de boot kunnen kijken. Het leidt mooi af van mijn zieke hoofd, want dat is er bepaald niet beter op geworden. Ik hoop dat het hier op zee wegwaait.
Maar of wij het wel of niet leuk vinden, daar heeft de klok geen boodschap aan en dus nemen we afscheid van de groep en gaan terug.
In de buurt van de haven ligt een boei waarop een kluitje zeeleeuwen ligt, ook dobberen er nog een hoop naast. We stoppen hier even, maar Larry is duidelijk meer een dolfijnen- dan een zeeleeuwenliefhebber, want heel lang duurt het niet. Nou zijn ze ook niet heel actief, maar toch.
Langs de kust staan grote dure huizen, maar het kunnen ook appartementen zijn; dat is niet goed te zien. Duur ongetwijfeld. Larry gaat even wat langzamer varen bij het huis van een oude mevrouw. Er staan veel teddyberen voor de ramen en hij zegt dat ze er meer dan 6000 zou hebben. Best veel. We passeren het pondje waar 3 auto's op kunnen.
Als we weer aan land zijn gaan we bedenken wat we gaan doen. Het is nog te vroeg om al naar het vliegveld te gaan. Iets eten misschien? Ook weer niet teveel want het is nog vroeg en mijn eetlust is ook niet wat het geweest is. Bij Irv's Burgers, since 1946, ruiken de frietjes heel lekker, dus delen we een portie op een bankje in de zon.
Dan gaan we nog even bij het strand kijken. Het is een enorm zandstrand hier en er wordt volop gevolleybald. Er zijn veel betonnen ringen waar je de hete kolen van de bbq in kunt doen en grote vuilnisbakken, dus dit is daar vast ook een populair strand voor.
Aan de andere kant ligt de pier, de Balboa Pier, 279 m. lang. Er wordt aan beide kanten gevist en aan het eind staat een fifties diner van Ruby's. We wandelen hier wat rond en snuiven onze laatste vrije Amerikaanse lucht op, tot het tijd is om naar de auto te gaan.
Grotendeels langs dezelfde route als aan het begin van de vakantie rijden we naar LA bij 18⁰.
We moeten natuurlijk nog tanken, maar eerst lukt het weer eens niet. Een andere pomp geprobeerd, ook niet. Ander tankstation, ook van Arco, ook niet, dus heeft Jan het binnen maar gevraagd. Het blijkt dat je hem niet zover moet inknijpen als normaal en dan lukt het wel. Deze pomp is wel iets duurder dan de eerste, maar het scheelt maar een paar cent. We hebben de auto maar halfvol meegekregen, dus krijgen ze hem ook weer halfvol terug.
We leveren de auto bij Hertz in en wachten op de shuttle naar het vliegveld. Dat geeft ons net de tijd om het kleine rugzakje leeg te maken en in de koffer te proppen. Scheelt weer een onderdeel. Het is best een lange reis naar de terminal tussen de gekte van alle verkeer door. Je moet echt proppen, duwen en persen met zo'n bus hier.
Omdat we wat later uit Newport Beach weggingen en de shuttle behoorlijk langer duurde dan verwacht, hebben we minder tijd over op het vliegveld. Jan kijkt in de app en ziet dat er geen lounge meer aangeboden wordt, dus vallen we maar ergens neer waar we een biertje kunnen drinken. Dat mag op het "terras" alleen aan een paar tafeltjes, aan andere niet. So what, als ik maar niet onder die ijskoude airco zit. Ik begin inmiddels best een beetje in te storten en dan moet de reis nog beginnen. We verhuizen nog even naar wat comfortabelere stoelen. Met de andere kaart zouden we wel in een lounge kunnen, maar waar die is zien we niet zo gauw en om nog op zoek te gaan en dan nog 10 minuten over te houden zie ik ook niet zitten. Pech, volgende keer beter.
Om 10 over 5 kunnen we boarden bij gate B32 en die is vlakbij. Als ik uit het raampje kijk, zie ik dat het inmiddels weer helemaal mistig is. Hebben wij toch maar mooi mooi weer gehad.
De Plusklasse is bij lange na niet vol. Nu, in tegenstelling tot de heenweg, krijgen we wel een convenience kit. Lekker consequent 😕.
Vanaf nu wordt de reis eigenlijk een drama. Ik voel me steeds beroerder, want ik krijg ook koorts. De stewardessen kunnen beter een andere baan zoeken, want deze vinden ze duidelijk niet leuk. Geen welkomstdrankje en als we na een hele poos wel wat krijgen, + een cashewnootje, vraagt ze meteen wat we bij het eten willen. Wat eten we? Geen menu en er staat ook niet op het scherm wat het is. Kip of tagliatelle. Kip. Hoezo kip? Een die je nog zelf moet plukken en slachten of hebben ze er al wat mee gedaan? Iets meer informatie zou aardig zijn. 2 drankjes tegelijk dus. En of je ook nog water wilt? Nu hebben we een flesje gekregen in het pluspakket en met het oog op de minimale ruimte laten we het er dus maar bij. Ik probeer wat te schrijven, maar ook mijn schrift is eigenlijk te groot voor de tafel nu er 2 glazen op staan.
En dan moeten we eten. Ik kan niet vertellen wat het was, want dat heb ik niet opgeslagen. Ik heb er 2 happen van genomen en 2 worteltjes gehad en toen had ik wel genoeg. Het blad wiebelt op en neer op het, voor economy zelfs, kleine tafeltje. Koffie? Thee? Jan wist nog van de heenweg dat de koffie niet te drinken was, dus nee. De bladen worden opgehaald, de glazen zijn nog niet leeg, dus die niet. Die blijven dus de hele reis staan 😠. In de weg. De dames zijn lekker naar bed gegaan of zo, want die hebben we niet meer gezien tot de volgende ochtend. Al moet ik wel bekennen dat ik geslapen heb, maar anders hadden ze toch wel wat op kunnen ruimen? Ik neem een paracetamol en een SleepAid van de Walmart en slaap van voor Denver tot na IJsland. Dat is mooi meegenomen, ware het niet dat ik nog ellendiger wakker word dan ik gisteren was.
Tijd voor ontbijt. Ik moet echt niet aan eten denken en neem alleen de 2 stukjes meloen van mijn en van Jan zijn bord. Hij houdt het bij water en ik wil, zoals gewoonlijk 's ochtends, koude melk. De ene stewardess met het donkere haar die nog enigszins aardig is, zegt dat ze dat niet hebben, maar wel van die driehoekpakjes. Zal mij een zorg zijn waar het in zit. Kom maar op. Blijkt het formaat koffiemelk te zijn, dus letterlijk 1 slok. Jan vraagt aan het oude blonde mens melk voor mij, maar dat hebben ze niet zegt ze. Ja maar die kleine pakjes dan? Die krijg je niet, want die zijn voor de koffie. Huh? Zijn mensen die koffie drinken belangrijker dan ik? Hebben de mensen in de economy meer betaald dan wij in de Plusklasse dat ze een voorkeursbehandeling krijgen? Jan wordt boos en ik ben er al klaar mee. Ik moet niks zeggen, want als ik ziek ben, ben ik niet aardig. Ik hoef het al niet eens meer. Maar ik weet nu wel waar SAS voor staat: SAchrijnige Seikwijven 😤. Uiteindelijk komt ze toch nog met een handvol pakjes aan en dat maakt dat ik ongeveer een half plastic bekertje vol heb. Yeah 😒
Uiteindelijk zijn we toch van de glazen van het begin van de reis afgekomen en landen we met een sprong, kabeng, op de landingsbaan van Kastrup Airport, Copenhagen.
Daar installeren we ons in de SAS lounge met koffie en (vieze) thee en ik neem nog een kom champignonsoep. Smaakt ook niet, maar dat ligt ongetwijfeld aan mij.
Om 15.20 uur gaan we met een Cityhopper, waar we met de trap in gaan, naar Amsterdam en nu gebeurt er een wonder. Het boarden gaat soepel, we hebben een hele vriendelijke stewardess, we krijgen drinken en later nog eten, een koude maaltijd met gerookte kip en meer. Mij smaakt het niet, maar dat ligt zeker niet aan de maaltijd. Toch is het raar dat over de korte vluchten niks te klagen valt en dat de lange vluchten alles verpesten. Toe krijgen we nog 2 bonbons en een uur later een keurige landing op de Polderbaan. Dan duurt het natuurlijk nog 20 minuten voordat we bij de gate zijn, waar we via de trap naar binnen kunnen. Het is koud hier.
Nu de laatste loodjes nog. De koffers zijn er binnen afzienbare tijd en dan regelen we op de telefoon treinkaartjes. De douane keuren we geen blik waardig. Ik heb maar 1 doel: z.s.m. naar huis, want ik ben kapot. De trein is net weg en dus hebben we die van 17.29 uur en zijn om 17.59 uur op Den Haag Centraal. Peter komt er net aan rijden en zonder toestanden levert hij ons voor de deur af.
Hebben we nog gegeten? Geen idee. Ik geloof dat er nog een zak chippen lag en dat we een broodje kroket gemaakt hebben. We proberen het nog wat te rekken en dan naar bed. De eerstvolgende dagen ben ik niet beschikbaar 😩
Gereden: 145 km