We zijn op tijd wakker en zijn wat onrustig. De laatste cruisedag 😢
Eerst ontbijt in de Orange Club en daarna gaan we inpakken. Helaas, maar we moeten eraan geloven. Het is ook weer geen rocket science, dus heel lang doen we er ook niet over. Het hoeft ook niet perfect, want we gaan tenslotte nog een poosje uit de koffer leven.
Arno roept om dat we eerder op de plaats van bestemming aankomen dan gepland. Dat is altijd goed. Het weer ziet er aardig uit en het is nu 13⁰. De verwachte schommeling komt niet. Die hebben we waarschijnlijk gisteren al gehad 😉😂 Wel zien we een school dolfijnen langskomen.
 |
| De boegcamera met zicht op Ensenada |
Om half 11 liggen we aan de kade naast de Carnival Firenze en om 10.45 uur kunnen we van boord. Omdat we in de startblokken stonden, zijn we als een van de eersten aan wal. We hebben geen vast plan voor vandaag, dus maar zien wat er op ons afkomt. De enorme vlag naast de haven is er in elk geval al niet. Er staat wel een hele grote vlaggenmast, maar geen vlag. Zeker in de was. Erin had gezegd dat er op de pier wel stands zouden zijn met touraanbieders, maar dat is niet zo. Het is hier niet mooi, maar ook niet echt verlopen. Mexicaans zullen we maar zeggen.
In de hoofdstraat zijn veel schreeuwerige, letterlijk en figuurlijk, souvenirwinkels die allemaal hetzelfde verkopen en 99% wil je echt niet hebben. Wat gaan we doen? Internet werkt niet, dus we kunnen niets opzoeken. Op goed geluk lopen we wat rond en komen langs een tafel met een bord dat ze tours naar La Bufadora verkopen. Daar wilden we heen, dus laten we het maar wagen. $25,- p.p., dat is niet teveel. Als we het via HAL hadden gedaan was het ruim 2x zo duur geweest.
Het is 20 mijl enkele reis en het duurt in totaal 3,5 uur. We kunnen meteen instappen en we vertrekken vrijwel meteen. Cinthia is onze reisleidster en dat is een Mexicaanse die echt goed Engels spreekt en een spraakwaterval is. Ze heeft humor en vertelt ook interessante dingen. De sfeer is goed. Wij zijn de enigen van HAL, de rest is van het Carnivalschip. We moeten helemaal aan de andere kant van de baai zijn en dan nog een stukje verder. Het is 3 kwartier rijden. Ze vertelt over de Flee Market en ik krijg de indruk dat we in een verkeerde bus zitten, maar dat blijkt niet het geval.
Het blijkt dat we eerst door een straat lopen met wel 200 min of meer dezelfde souvenirwinkels en ook nog eettenten, juweliers, tequilaproeverijen en niet te vergeten: 3 apotheken. Heel belangrijk blijkbaar. Je kunt er ongeveer alles krijgen wat bij ons alleen op recept verkrijgbaar is en vooral Amerikanen zijn er dol op, want het is veel goedkoper dan in Amerika.
Met Cinthia lopen we eerst overal langs en op sommige plekken geeft ze wat informatie. Aan het eind komen we bij La Bufadora, hier ook wel zeegeiser genoemd of blowhole, maar het is eb en dan valt er niet veel te spuiten. Jammer, maar daar doe je nou eenmaal niks aan. Het uitzicht is mooi en soms krijgen we een heel klein beetje indruk van wat het zou kunnen zijn. Maar nu blijven we droog en dat is ook wat waard. Het is maar zeer de vraag of dat lukt als hij op zijn hoogtepunt is. Er lopen mariachizangers met gitaar die voor een bijdrage een liedje voor je doen. Nee, dank je. Het weer valt alleszins mee. Slechts 15⁰, maar met zon en weinig wind toch wel voldoende voor alleen een t-shirt.
 |
| Smoke clams. Erg lekker. |
We lopen, we zijn nu vrij tot we om 14.45 uur weer in de bus moeten zitten, de straat nog eens op en neer. Misschien hebben ze hier een tas voor mij, want ik heb wel spijt dat ik in Cabo niet beter gekeken heb, maar ze waren daar zo opdringerig. Hier ook, maar een fractie minder. Toch overweeg ik om nee in verschillende talen op mijn voorhoofd te laten tatoeëren, maar dat is zo lastig als je per ongeluk wel een keer iets zou willen. We lopen nog een keer terug en bestellen de beroemde smoke clams. Grote schelpen met bijbehorend zeedieer met pittige tomaatblokjes en kaas gegrild op de bbq. Smaakt heerlijk.
Dan nog even checken of het toevallig hoger water geworden is, maar nee, alleen maar lager, dus lopen we langzaam, nee, no, non, no thanks, naar de bus.
Bij het busstation kopen we bij het "restaurantje" een biertje dat we onderweg delen. Iedereen is op tijd en dan gaan we dezelfde weg weer terug. Cinthia zei op de heenweg dat ze op de terugweg haar mond zou houden, maar dat zit niet in haar DNA. Bovendien zit er een zwarte dame achter ons die het wel heel erg naar haar zin gehad heeft. Misschien een tequila, margarita of piňa colada teveel gehad? In elk geval, zet een Mexicaanse en een zwarte dame bij elkaar en je hebt het recept voor lawaai 😂. Gelukkig niet tè.
 |
| Zalmkwekerij |
Een uur later worden we weer bij het busstation, gewoon langs de weg eigenlijk, afgezet en lopen we in 10 minuten naar het schip. Even de spullen op de kamer, een drankje in de Lidobar en dan naar de World Stage voor de show Move van de Step One Dance Company. Erin leidt het in en begint met info over het ontschepen. Ze vertelt ook dat zij morgenochtend op het vliegveld zal zijn, want ze is overgeplaatst naar een ander schip, de Noordam, en vliegt naar Singapore. Zo gaat dat op cruiseschepen.
 |
| Het blijft maar kerst in Mexico |
 |
| De andere showtrap |
De Step One Dance Company moet het vandaag met 1 lid minder doen, want een van de jongens voelde zich niet goed. Nu zegt een danser niet zomaar af, dus die zal echt ziek geweest zijn. Declan hebben we ook al 2 dagen niet gezien en er stond, toen we vanmorgen van boord gingen, een ambulance bij het schip. Hopelijk niet voor een van hen.
Met z'n vijven moesten ze dus in 1 dag de show een beetje ombouwen, zodat de stukken die ze normaal met 6 doen, er met 5 ook goed uitzien. Goed gelukt.
Hierna gaan we eten in de Orange Club en hebben dan geen zin meer om naar de Billboard te gaan, hoewel we het tegelijk ook jammer vinden dat we de laatste show van B&M niet zien, maar Yellowstone trekt net wat harder. Na 2 afleveringen lezen we nog een paar bladzijden en dan gaat het licht uit voor onze laatste nacht aan boord ðŸ˜
Volgende dag