Om 07.40 uur gaan we van boord na het ontbijt in de Lido waarna we de spullen gepakt hebben en naar de taxi zijn gegaan. Er is niemand om een taxi mee te delen en dat maakt het wel duur: $50,-, maar niks aan te doen. Het is een half uurtje naar het vliegveld om de auto op te halen. Onderweg halen we een taxi in en daarin zitten de Amerikanen waar we gisteren de taxi mee deelden. Hadden we dat maar geweten. Ze stoppen vlak achter ons en we spreken af morgen wel te delen. We wisselen nummers uit om af te spreken, maar we gaan van z.s.m. na het aanleggen uit. Het zijn Pam en Fred. Hij is in Duitsland geboren in de buurt van Würzburg en zijn familie is van Roemeense afkomst.
 |
| Aan de kade van Honolulu |
Bij Hertz kiezen we weer een Jeep Compass uit de President's Circle, een grijze deze keer, met 747 mijl op de teller. We koppelen Jan zijn telefoon eraan en tot onze stomme verbazing horen we opeens Nederlands nieuws.
Om 08.20 uur rijden we de garage uit op weg naar Pearl Harbour, ofwel het USS Arizona Memorial op 15 minuten rijden en bij 24⁰ C en lichte bewolking. De taxichauffeur vond het vanmorgen maar koud 😄. Het is snel gevonden en een parkeerplaats ook om deze tijd. Het kost $7,-. We hebben tickets voor het memorial zelf, waarvoor je een klein stukje met de boot moet, voor 10 uur, dus we zijn ruim op tijd. We mogen behalve telefoon en camera niks mee naar binnen nemen.
 |
| Kokospalm |
 |
| Common Myna |
Binnen, het is gewoon buiten, maar na de ingang, oriënteren we ons even en besluiten eerst de film over de aanval op Pearl Harbour te bekijken. Deze duurt 23 minuten en we gaan in de rij staan. Het was echt een verrassingsaanval met heel veel doden, 2403 en 1178 gewonden aan Amerikaanse kant op de rustige zondagochtend van 7 december 1941, terwijl ze bezig waren met de vlaggenceremonie. 2 uur later was niets meer wat het ooit was.
Onder inmiddels strakblauwe hemel, wat boffen we weer ongelooflijk vandaag, zien we het memorial en de USS Missouri die bezichtigd kan worden. Daar hebben we geen tickets voor gekocht. Om 10 voor 10 gaan we het theater in waar een ranger een voorbereidend praatje houdt; dat het geen attractie is, maar een laatste rustplaats, respect etc. etc. De boottocht duurt amper 5 minuten. Aan de overkant van de baai ligt onder water de getroffen USS Arizona met dwars erboven het witte memorial met alle namen van de gevallenen en nog 2 extra marmeren platen met namen en overlijdensdata van mannen die na de oorlog overleden zijn en van wie de urn in het schip is bijgezet. De laatste, echt de laatste, in 2021. Er waren ook 38 broers of vaders en zonen aan boord en de meesten daarvan hebben gekozen voor een zeegraf bij hun verwanten en maten. Veel van de opvarenden waren pas 18, 19, 20 jaar of zelfs maar 17 jaar. Duikers gaan tijdens deze begrafenissen die na sluitingstijd plaatsvinden, met de urn het schip in en zetten deze bij de overige. Zeer indrukwekkend verhaal. Mede doordat je dus eigenlijk bovenop het schip staat waar nog 900 opvarenden in liggen die er nooit uitgehaald konden worden. Er staat een mandje met blaadjes van de Hawaiiaanse orchidee die je als eerbetoon uit kunt strooien. Soms zie je een druppel olie die naar boven komt en die komt ook uit het schip. Dat is van de 1,5 miljoen gallon olie die destijds aan boord was en er niet allemaal uitgehaald kon worden en waarvan nog steeds 500.000 gallon rest. Deze druppels worden ook wel zwarte tranen genoemd. Het wordt goed in de gaten gehouden dat het geen milieuramp wordt.
 |
| Het USS Arizona Memorial |
 |
| USS Missouri |
 |
| "Binnen" in het memorial. Heel druk en je hebt maar 12 minuten de tijd |
 |
| Een deel van de Arizona ligt boven water |
 |
| Veel dezelfde namen. Vaak broers of vader en zoon |
 |
| De overledenen na de oorlog die bijgezet zijn in het schip |
Doordat de zon op het heldere water schijnt, zie je het schip onder water liggen, en gedeeltelijk boven water, en dat maakt het nog indrukwekkender. Na 12 minuten is het alweer tijd voor de volgende groep en gaan we weer met de boot naar de overkant. Het was een prachtige ervaring. Aan wal lopen we langs verschillende monumenten en informatieborden naar de binnententoonstellingen. Op het terrein lopen en vliegen ook veel vogels en dat maakt het weer wat lichter.
 |
| De USS Arizona onder water |
 |
| Bij de witte markers liggen de andere schepen |
 |
| Black tear |
 |
| Mele Kohola |
 |
| Kastanje Munia |
Binnen gaat het over o.a. de Japanse expansiedrang, de toestand in de wereld voorafgaand aan het geheel, wat eigenlijk best eng is, want een groot deel ervan is op dit moment weer actueel. Er staat een model van de USS Arizona en er is een diapresentatie van hoe de Arizona er tegenwoordig onder water uitziet. Er is beeldmateriaal in de vorm van een film, een stuk van de romp van de Arizona en een model van de Arizona met erboven het memorial. Dat geeft een duidelijk beeld.
Als we dit allemaal gezien hebben, gaan we naar de cafetaria om wat te drinken te halen en nemen we een zakje Lays BBQ chips. Die horen tenslotte bij een Amerikaanse vakantie. We lopen nog even door de book- en giftshop en breien er een eind aan.
Op internet staat de Manoa Falls vermeld als enorme waterval en dat lijkt ons wel wat. Door het regenwoud naar een waterval. Parkeren lukt en kost $7,-. Ook hier lopen, zoals overal, kippen rond. Het is een wandeling heen en weer van in totaal 2 uur. Dan zouden we iets na vieren weer bij de auto zijn en hebben we nog tijd voor wat anders. We hebben tenslotte een lange dag, want all aboard is pas om 22.30 uur vandaag.
Het eerste stuk van de trail is niet moeilijk. Helemaal eigenlijk niet, maar later wordt het iets steiler en ongelijker. Wel is de begroeiing heel mooi met soms enorme hoge of dikke bomen, bamboe, palmen, klimplanten, een heel stuk met dieffenbachia's, de enorme varens en andere planten die bij ons in een pot staan, maar hier vele malen groter zijn, niet alleen de plant zelf maar ook de bladeren op zich zijn veel groter. Er staan Olifantsoren, maar dan van reuzenolifanten 😂. Het is prachtig. En dan zijn we bij de waterval. Het is water en het valt, maar een waterval kunnen we het nauwelijks noemen. Een pisstraaltje een beetje oneerbiedig gezegd. Ik kan me hem met veel water wel voorstellen en dan is hij inderdaad mooi denk ik.
 |
| Varentje |
 |
| Watervalletje |
Na wat foto's gaan we weer terug. Het is best gaan waaien en het bamboe klinkt als een hele grote windgong. Incl. de vele stops voor een foto en het feit dat we het niet haastig gedaan hebben, zijn we na een uur en een kwartier weer terug bij de auto. Goed gedaan 👍
 |
| Enorme olifantsoor |
 |
| Helaas geen referentiekader, maar dit is echt een giga boom |
 |
| Een van de ontelbaar vele hanen en kippen op Hawaii |
Volgende plan is Chinatown. Na 1x fout rijden komen we bij de parkeergarage die Jan thuis al had uitgezocht. Bij Smith St. gaan we naar de Marin Tower garage. Chinatown is om de hoek en dat is nogal een deceptie. Was het in o.a. Calgary, Vancouver en LA een kleurrijke, levendige wijk, hier is het stil, saai en somber op 1 winkel na. Het is zondag, dat is waar, maar het ziet er gewoon niet gezellig uit. Wel lijkt het of ze een evenement aan het voorbereiden zijn met kabels en snoeren, maar wat en wanneer weten we niet, dus gaan we er ook niet op wachten. Na een kort rondje zijn we dus alweer terug bij de parkeergarage waar we $0,65 moeten betalen. Maar wat gaan we dan doen? Ik wil graag langs het paleis van de koning, wat natuurlijk dicht is op zondag, maar erlangs is ook al wat. Het ziet er mooi uit, maar het is eigenlijk niet wat ik bedoel. Ik bedoel het gebouw dat we altijd in Hawaii Five O zagen met het beeld van koning Kamehamea ervoor, maar dat zal dan wel wat anders zijn.
 |
| Het paleis van de koning |
We zoeken het niet meer op, want mijn telefoon geeft gedoe. Hij zegt, sms van Odido, dat ik 80% van mijn buitenbundel gebruikt heb, dus willen we een internetbundeltje kopen wat we anders altijd doen als we in Amerika zijn. Nu waren we het vergeten. Dus Groen M ge-smst en dan krijg ik bericht dat ik dat pas kan als ik 100% verbruikt heb. Later op de middag krijg ik die melding en daar staat in dat ik vanaf dat moment offline ben. Dus proberen we het weer, maar het kan pas als ik 100% verbruikt heb. Ja, hoe dan? Vanaf dat moment zit mijn telefoon blijkbaar in een soort niemandsland, want ik heb geen internet en kan geen bundel kopen. Lekker handig. Goed, Jan zijn telefoon hangt aan de auto en die zegt waar we heen moeten als we nog naar Waikiki beach willen. Het hoort erbij om daar geweest te zijn vinden we, al verwachten we niet dat we de auto zullen kunnen parkeren. We komen langs veel torenflats, hotels en via een luxe laan met dure winkels en aan weerskanten palmbomen komen we bij het strand. Het is er inderdaad hartstikke druk, dus rijden we langzaam met de flow mee en kijken maar een beetje opzij naar mensen met surfboarden, gezinnen die zitten te picknicken, op het strand zitten en alles wat je hier meer kunt verwachten.
Dan maar terug naar het schip. Het was wel genoeg stad voor vandaag. We hebben nog niet geluncht en een drankje zien we ook wel zitten. Bij het vliegveld willen we een Uber naar het schip. Die dus besteld en hij komt al snel maar..... we staan niet op de afgesproken plek, al denken we van wel. Dus in sneltreinvaart naar de overkant, daar naar boven waar we aan de overkant moeten zijn, maar hier kun je niet doorsteken, dus weer naar beneden en met de lift naar de app-pick-up-plek. Je moet het maar weten. Maar gelukkig staat hij er nog.
Bij de terminal is het elke keer anders wat je wanneer moet laten zien, keycard, paspoort, maar we komen binnen en om 6 uur gaan we naar de Sea View pool voor een biertje, maar de ober vertelt dat er speciaal voor vandaag een Tikibar is ingericht op dek 10. Daar gaan we naartoe en zien nog net de zonsondergang. De glazen flatgebouwen aan de overkant verkleuren met het veranderende licht door de zakkende zon en dat ziet er mooi uit.
Het zit lekker hier, ondanks dat het wel waait. Jan leest en ik maak het verslag van gisteren totdat het te donker wordt om te schrijven. We besluiten geen moeite te doen voor het Hawaiiaanse diner aan de andere kant op dek 10, maar lekker warm in de Orange Club te gaan eten. Als we nog even op de kamer komen ligt er een presentje; een Hawaiiaanse orchidee met een lief briefje erbij.
Na het eten genieten we nog van Bryan en Mel en als zij klaar zijn, we waren eigenlijk helemaal niet van plan om zo lang te blijven, kijken we staand nog een stukje van de Rolling Stone band, want die zijn ook heel goed. Dan gaan we, tevreden met weer een mooie dag, naar boven en na een paar bladzijden lezen gaat het licht uit.
