We zijn allebei wat gammel i.v.m. verkoudheid, maar niettemin genieten we weer van het luxueuze ontbijt. Not 😠.
We zitten om 09.40 uur bij 16⁰ en zon in de auto op weg naar Beverly Hills waar we de auto in dezelfde parkeergarage zetten als in 2018 om naar de hop on hop off bus te gaan. Het is ruim een half uur rijden naar 9333 W 3th ST. Toen hoefden we alleen maar over te steken voor de halte van de Starline Tours, maar nu gaan we met de Big Bus, want die valt onder de LA GoCity pas en daarvoor moeten we een paar minuten lopen. Het allerlaatste stukje trekken we een sprintje, want hij komt er net aan en anders moeten we minstens een half uur wachten. Er stapt een jongen met een donkerrode trui van Big Bus uit en die scant onze digitale passen. Hij print een toegangsbewijs voor vandaag en dan kunnen we gaan met de rode lijn vanaf stop 7.
We kunnen alleen kiezen uit de rode en de blauwe route: Hollywood of Beach. Ook hier krijgen we oortjes, maar het is een beetje popiejopieverhaal, dat vooral toegespitst is op winkels en restaurants. Ik vermoed dat ze zwaar gesponsord worden. Jammer wel, want de vorige keer vonden we het bovenverwachting interessant. Maar vandaag is het ook vooral gewoon een vervoermiddel, dus niet echt een ramp, maar anderen zou ik altijd de Starline aanraden. De Big Bus rijdt ook een wat minder leuke route.
 |
| John Wayne |
Planning voor de eerste stop zijn de La Brea Tar Pits en het museum, stop 9 op de route. Dit intrigeerde ons de vorige keer en daar willen we meer van zien en bovendien zit het museum ook in de Citypas.
De La Brea-teerputten is een gebied in de Amerikaanse stad Los Angeles waar vanuit de ondergrond asfalt naar de oppervlakte sijpelt. Er zijn heel veel fossielen gevonden.
Vanwege het verraderlijke karakter van de ondergrond is het gebied eromheen tot park benoemd.
We ruiken het asfalt dat opborrelt niet zo sterk als de vorige keer. Eerst lopen we een stukje door het park, natuurlijk naar de beeldengroep van de mammoeten die vast zitten in de teer, maar gaan al vrij snel het museum in. De groep mammoeten is in 1968 geplaatst door beeldhouwer Howard Ball en hij heeft de mannetjes mammoet door de stad vervoerd op een aanhanger achter zijn VW Kever.
Er is ook een 3D-theater, maar daar moet je voor bijbetalen, want dat zit niet in het ticket van de pas. Dat doen wij niet en dan vooral omdat we er gewoon geen tijd voor hebben. Voor je het weet ben je 1,5 uur verder en we willen buiten ook nog kijken.
 |
| Ook de medewerkers zitten in kratten |
 |
| Een teerput |
Het is heerlijk weer inmiddels, daarnet boven op de open bus was het nog fris, en we wandelen langs verschillende beelden en informatie naar Project 23. Je ziet er niet heel veel van, want alles zit in kratten, zelfs de medewerkers 😂
Als we vinden dat we genoeg gezien hebben, gaan we naar de bus voor de volgende stop, maar die zien we net voor ons neus wegrijden, dus blijven we nog even in het park in de zon. Ook geen straf. De bussen zouden elke 30 - 45 minuten gaan, maar voor de zekerheid zijn we wat eerder bij de halte en dat is maar goed, want hij is er ook eerder.
We willen naar Hollywood Blvd en daar heb je 2 stops vlakbij elkaar. Bij stop 1 moet iedereen eruit, want hier begint later de route opnieuw. Wij willen geen 35 minuten wachten en lopen het kleine stukje naar stop 2. Onderweg waren we nog langs het gebouw van CBS gekomen, Canter's Deli, die sinds 1931 7 dagen per week, 24 uur per dag open is, behalve op Rosh Hashanah en Yom Kippoer. Veel celebrities hebben hier gegeten, o.a. Barack Obama en het is ook regelmatig het decor geweest in tv-series of films als Mad Men (goede serie) S07E01 en Ennemy of the State.
De stem in de oortjes meldt bezienswaardigheden, maar heel vaak zien we ze niet omdat ze of te laat zijn, of te vaag omschreven of omdat we langs de zij- of achterkant rijden, bv. bij de Paramount Studio's, terwijl die zo'n mooi toegangshek hebben. Wel hebben we goed zicht op het Hollywood sign.
 |
| Paramount studio's |
Dan draaien we echt de drukte in en zijn we op Hollywood Blvd. Zoals gezegd stappen we bij stop 1 uit, ongeveer ter hoogte van het Hollywood Wax museum en lopen we verder. We zien tussen de drukte, want het is al behoorlijk druk en niet eens hoogseizoen, sterren van o.a. Bing Crosby en Dwayne Johnson, maar er zijn er natuurlijk heel veel meer. Ook zien we kraampjes met vers fruit en hot dogs.
Ik geniet weer van het prachtige El Capitan theater en dan komen we bij het Chinese Theatre waar we een tour willen doen. Je hoeft dit niet te bespreken, maar op dit moment doen ze het niet, om half 4 weer. Geen punt, dan komen we later terug. Dan gaan we eerst naar het Dolby Theatre, maar dat geeft helemaal geen tours vandaag. Op de vele verlichte zuilen staan met jaartal heel veel films vermeld. Nog tot 2076 kunnen er films toegevoegd worden, dus ze kunnen nog even vooruit.
Maar we zijn voor geen gat te vangen en banen ons een weg tussen de vele toeristen, verkopers en andere wonderlijke types door naar Madame Tussaud's. Daar kunnen we ook met onze pas in tenslotte. Met de lift helemaal naar boven, nou ja niet helemaal, want dan kom je op het dakterras, en van daaruit naar beneden werken. Tot onze stomme verbazing is het hier bijna uitgestorven. Op een handvol andere bezoekers na, hebben we het museum voor onszelf. Dat maakt dat je alles goed kunt zien en dat spaart tijd.
Het is per categorie ingericht met o.a. A-list Party, muziek, Spirit of Hollywood, Making Movies, Country Western, Modern Classics en de Illusion of Horror. Er schijnt ook een Marvel 4D film te zijn, maar niet in onze pas. Er zijn veel foto-ops en je kunt je foto's ter plekke opleuken met accessoires die bij het betreffende personage liggen.
 |
| Jack Nicholson |
 |
| Vivian Leigh in Gone with the Wind |
 |
| Fred Astaire en Ginger Rodgers |
 |
| Hoe heet ie ook alweer 😉 |
 |
| Anne Hathaway |
Clint Eastwood blijkt een grote vent, want mijn armen zijn maar net lang genoeg om ons samen op een selfie te krijgen en die ziet er dan ook een beetje vreemd uit 😂
Als we uitgekeken zijn gaan we op zoek naar wat te eten, liefst waar we ook kunnen zitten en dan ook nog betaalbaar en lekker natuurlijk. Ja, we hebben niet veel eisen. Echt honger heb ik niet, mijn verkoudheid die in griep dreigt over te gaan maakt dat het me allemaal niet zo trekt. Dan maar naar de Mac. Altijd veilig voor zulke gelegenheden. Maar als we bijna aan de beurt zijn, worden we hopeloos besluiteloos. Dan maar rustig zoeken bij een bestelzuil. Die doet ook al niet wat we wilen, dus gaan we. Elvis has left the building. Dan maar een hot dog bij een standje. Ik kom niet verder dan de worst met frutsels; het broodje is me teveel. Het is echt niet slecht, maar mij smaakt het allemaal niet. We gaan nog even zitten op de trappen naar Cho-Oishi en lopen rustig terug naar het Chinese Theatre.
Daar gaat de tour bijna beginnen en we worden bij gids Michael ingedeeld. Wat een bofferds zijn wij. Een tour duurt een half uur, maar Michael is heel enthousiast, maar niet in de vorm van irritant, weet veel en betrekt de groep bij zijn verhaal. Hij begint in de lobby met de geschiedenis en dan gaan we de zaal in. Hij vertelt waar je het beste kunt staan voor de foto's en ook dat alles in en aan dit theater echt Chinees is. Er was al een Egyptisch theater en Sid Grauman vond het dan wel een aardig idee om er ook een Chinees theater neer te zetten. Hij wist echter niks van China en is op onderzoek uitgegaan en heeft uiteindelijk goede zaken gedaan met de aanschaf van o.a. de leeuwen die aan weerskanten van de ingang staan. Die zijn echt van de Ming Dynastie. Er zijn originele tempelbellen en het marmer van de enorme zuilen in de zaal; alles komt regelrecht uit China.
En dan het grote podium; destijds een van de grootste van de wereld. Boven de stoelen hangt een 18 m in doorsnee ornament met verschillende zilveren drakenemblemen en gouden medaillons en in het midden hangt een enorme bronzen kroonluchter in de vorm van een lantaren. Heel indrukwekkend allemaal.
En dan het grote podium; destijds een van de grootste van de wereld. Boven de stoelen hangt een 18 m in doorsnee ornament met verschillende zilveren drakenemblemen en gouden medaillons en in het midden hangt een enorme bronzen kroonluchter in de vorm van een lantaren. Heel indrukwekkend allemaal.
Michael gaat gewoon door met zijn verhaal en maakt foto's van de gasten. Andere gidsen doen dat niet zegt hij, maar hij weet hoe leuk iedereen het vindt. Het is er wel donker.
We lopen over de "walk of shame" zoals hij het noemt. Hier, afgeschermd van de zaal, is een gang waar de sterren ongegeneerd door hun enkels kunnen gaan op hun stilettohakken en even niet keurig hoeven zijn.
Terug in de lobby gaat zijn verhaal verder. Er staan kostuums en daar vertelt hij over met smakelijke en licht ontdeugende details. Er staan ook kostuums uit Star Wars, maar die zijn niet echt. Die zijn van een bruidspaar dat hier hun Star Wars bruiloft vierde. Hij maakt er een kleine quiz van. Wie was de getuige? Chewbacka roept iemand. Ik zei het ook, maar niet hard genoeg. Valse bescheidenheid. Zij wint een geplastificeerd origineel kaartje uit de Star Wars verzamelkaartenserie. Aan het eind krijgt iedereen wat. Tot voor kort was er ook een souvenierwinkel bij het theater, maar die is gestopt. Hij heeft toen de resterende voorraad gevraagd en deelt die nu uit aan de gasten. We krijgen 2 fotokaarten van Marilyn Monroe.
Dan gaan we nog naar buiten, want daar heeft hij ook nog wel wat te vertellen. Over de buitenkant en de hand- en voetafdrukken die er staan. Al met al heeft de tour van een half uur 50 minuten geduurd. We vonden het geweldig. We stappen de Walk of Fame op en Chewbacka loopt langs alsof het afgesproken was.
 |
| Gids Michael |
 |
| De eerste handafdrukken voor het theater |
 |
| En alsof het afgesproken was, loopt Chewbacka langs |
Omdat de bus maar tot 5 uur rijdt, wordt het tijd deze op te zoeken en richting auto te gaan. Ik heb inmiddels ook wel genoeg van alle drukte om me heen. We kunnen vrijwel meteen instappen en daarmee hadden we vanmorgen de eerste bus en nu de laatste.
We komen weer langs het Civic Center, het prachtige witte gebouw in Spaanse stijl, dat nu geel kleurt in de laagstaande zon. We lopen verkeerd naar de garage en om de hoek, op het terrein van de brandweer, blijkt de Beverly Hills 911 Memorial Garden te liggen. Deze is op 11 september 2011 geopend en in het midden staat een originele stalenbalk uit een van de Twin Towers, met eromheen verschillende plaquettes en 2 torens ernaast. Jan heeft er geen oog voor, want die heeft de pest in dat hij de weg kwijt is. Dat overkomt hem zelden nl. Mij altijd, dus ik maak me niet zo druk. Ik had er wel rustig willen kijken, maar dat zit er even niet in.
 |
| De buitenkant van het guitar center |
Een straat terug zitten we weer op de juiste route en zijn we zo bij de auto. Op weg naar het hotel komen we door de grote Joodse wijk South Robinson. In LA is ongeveer 17,5% van de inwoners Joods. We kunnen nog net een blik werpen op de toren van het B'nai David Judea Building met de 7-armige Menora op de top.
Eenmaal in het hotel moeten we er niet aan denken nog weer de deur uit te moeten voor eten, dus het diner bestaat vanavond uit chippen, die mij niet smaken, en chocolat chip cookies, waar ik er maar een paar van eet.
Eerst hebben we de koffers reisvaardig gemaakt, want daar hebben we morgenochtend geen tijd voor. Jan checkt ons online in en ziet dan dat er op de lange vlucht wel stoelen naast elkaar zijn en nog aan het raam ook, dus nemen we die.
Eerst hebben we de koffers reisvaardig gemaakt, want daar hebben we morgenochtend geen tijd voor. Jan checkt ons online in en ziet dan dat er op de lange vlucht wel stoelen naast elkaar zijn en nog aan het raam ook, dus nemen we die.
We kijken nog een aflevering van Yellowstone en maken ons dus op voor onze laatste nacht in Amerika. Dat is jammer. De laatste nacht in dit hotel een stuk minder 😉
Gereden: 60 km