Dag 1, donderdag 2 januari, De heenreis

Klokslag 7 uur, zoals afgesproken, staat Idse voor de deur. Ik had niet anders verwacht 😍 Rare dag om te vertrekken eigenlijk. Gisteren drukke dag gehad. Kerstboom aftuigen, huis reisvaardig maken, koffers checken en andere pré-vakantiedingen. Op zich normaal, behalve de kerstboom, ware het niet dat het nieuwjaarsdag is. Anders is dit altijd een dag van luieren. 

Het was goed gevuld onderweg, maar niet druk. Wel een rij bij de vertrekkersafzetplaats, maar ook dat ging heel acceptabel. We hadden technisch gezien wel later van huis kunnen gaan, maar Idse moet nog werken vandaag en nu is hij nog op tijd op kantoor. 

We kunnen wel meteen de koffers inleveren bij de SAS-balie, met de Priviumpas naar de security waar de fototas en de trolley gecontroleerd worden. Geen bijzonderheden. Het is toch elke keer weer een verrassing hoe het bij de security gaat. Nu moet je riem af, maar je moet hem niet in de bak leggen, maar aan de medewerker aan de andere kant van de scanner geven en dan krijg je hem weer terug 😕 De trolley rijdt alsof hij een lekke band heeft of als een slecht winkelwagentje. De rits is ook niet top meer, dus we kunnen hem niet beloven dat hij ook weer mee terug mag.

We hebben keus uit verschillende lounges: 25, 26 en Privium. We komen eerst langs 25, de KLM Crown Lounge en dus gaan we zitten. Eerst zie ik geen koude melk, een must voor mij in de ochtend, dus ik keur de lounge af, maaar na 15x rondlopen zie ik het toch. Het is alleen magere melk en smaakt nergens naar, maar het is altijd beter dan niks. Ze hebben wel bubbels, maar daar is het nog wat te vroeg voor. Nog maar 21 uur of zo te gaan. 

We vertrekken een klein kwartiertje te laat. Eerst een eeuwigheid taxiën over de Polderbaan. De eerste kennismaking met SAS komt op een dikke 8 te staan. We krijgen in de Plus-klasse (Premium Economy in ons jargon) een heerlijke brunch van verse zalm met aardappelsalade en koolsla. Drankje erbij en toe krijgen we 2 bonbons in een mooi doosje. De stoelen zijn wat hard, maar verder geen klagen. 

Een keurige landing op Kastrup in Kopenhagen, waarover een dun laagje poedersuiker ligt, en dan wordt het een stuk minder, deels onze eigen schuld. We gaan eerst naar de SAS-lounge. 

Eind lopen, en die vinden we maar zozo, dus besluiten we naar de Eventyr lounge te gaan, waar we met onze Prioritypassen in zouden mogen. In de app staat wel dat er tussen 12 en 4 kans is dat het te druk is en dat je er dan niet in kunt, maar we nemen de gok en dat blijkt misgegokt. We moeten eerst door de paspoortcontrole. De zelfscan doet het niet, dus er staat een flinke rij. En dan blijkt dat we inderdaad de lounge niet in kunnen. Zoals de meneer bij de ingang vertelde, kun je met de Prioritypas er tussen 12 en 4 helemaal niet in. Dat hadden ze dan aan moeten passen in de app. Hij zei dat we zouden kunnen proberen om bij de douane te zeggen dat we iets vergeten zijn te kopen, want loungebezoek is geen geldige reden om heen en weer te gaan. Dat doen we maar niet. Dan moeten we straks weer in de rij en het voelt ongemakkelijk, dus door. Maar hier zijn alleen maar gates en mensen zitten op de gang op stoeltjes langs de muur. Niet echt opbeurend. 

We lopen verder, want wij moeten, over 2 uur, bij C37 zijn. Dan zegt een mevrouw dat we eerst nog langs de US customs moeten. De bekende vragen: heb je bagage ingecheckt? Zelf ingepakt? Elektronica gekocht de laatste 24 uur? Enz. Allemaal nee en dan krijgen we een stempel "Checked USA". Wat verderop is de ruimte wel lichter en rustig op dit moment, maar er zijn alleen hopeloze stoeltjes en er is, behalve uit de automaat, vast duur, ook niks te krijgen of zelfs maar te zien. Vliegveld Kastrup: -3 😒

We installeren ons en duimen dat onze ruggen het straks nog doen. De boeken zijn goed, dat dan gelukkig weer wel. Als we maar geen vertraging hebben; dan zitten we hier nog langer.

We hebben wel wat vertraging, maar dan zitten we al in het vliegtuig. Eerst wordt er gewacht op passagiers die een overstap met vertraging hadden en we hebben sterke tegenwind, dus alles bij elkaar zijn we 3 kwartier later dan het schema in LA.

De vlucht zelf is rustig met pas op het laatst een heel klein beetje turbulentie, maar dat stelde niks voor. De verzorging aan boord is niet direct slecht, maar wel een beetje bijzonder vinden we. We krijgen in de Plus (PE) geen welkomstdrankje, geen tasje/zakje met slaapmasker, oordoppen, tandenborstel en sokken en voor het eten geen warm doekje voor de handen. Ook komen ze wat weinig met drankjes langs vinden we. Wel beter voor je lever 😂. Een uur na vertrek krijgen we het eerste drankje en er wordt bij gezegd dat we nog maar wat moeten nemen, want het duurt nog wel even voordat ze weer langskomen. Met het eten pas. Wel een nootje erbij. Ik vind de stoelen best lekker zitten, maar het entertainment stelt niet veel voor. Veel oude films en de muziek houdt ook niet over. Gelukkig hebben we allebei genoeg te lezen.
Voor het eten, waar we trouwens niet nog een drankje bij krijgen, kunnen we kiezen uit beef lasagne of vegetarische curry. Jan neemt de beef en ik de vega. Vaak is het vlees in een vliegtuig niet om over naar huis te schrijven. Beide smaken evenwel niet slecht. Vooraf zalm met een ondefinieerbare salade en weer koolsla. Jammer wat we geen menu krijgen hier. Nu is het raden wat je eet. Toe een appeltaartje wat nogal slap is, maar niet vies.

We dutten een beetje, want echt slapen kunnen we zelden. Voor ons zit een moeder en die reist met haar dochter van een jaar of 16. 2 stoelen, maar niet naast elkaar. Het meisje vroeg de mevrouw ertussenin of ze van plaats wilde ruilen, maar nee, dat deed ze niet. Wat een .... 😠 Wat maakt het nou uit of je rechts of links van het gangpad zit. Als het nou bij het raam was. Later wilde ze ook de moeder niet even aantikken toen de dochter wat wilde zeggen en mams ingedut was. 
Ik kijk op mijn telefoon een film en 2 afleveringen van een serie die ik van Netflix gedownload had. Nog een dutje en we krijgen een snack. Een heel lekker broodje chipotle bbq met (weer, maar heerlijk) ingelegde kool. Het ontbijt is ook prima. Weer zalm, we reizen tenslotte met een Scandinavische maatschappij, maar dat vinden we helemaal niet erg. Sla en iets onbestemds erbij, wat wel goed smaakt.

De landing op een mistig LAX, 11,5 uur na vertrek, is netjes. 
De koffers hebben we snel en dan de douane. Met onze Global Entry moet dat een fluitje van een cent zijn, maar ik heb een nieuw paspoort en dat moet dus geüpdatet worden. Jan kan meteen door en ik moet vingerafdrukken en een foto. Geen idee waarom. Fijn, ik zie er hartstikke verlept uit 😂 Dan naar beneden, bij bagageband 1 naar links, waar we vorig jaar ook het interview gedaan hebben, en daar staat een rij. Het duurt een eeuw en een half uur later ben ik aan de beurt en nog geen 2 minuten later alweer klaar.

Op naar de volgende fase: het vinden van de shuttle naar Hertz. Beetje moe zijn we wel, maar we zijn er nog niet. We kiezen een witte Volvo XC40 met Washington-kenteken uit de President's Circle en rijden naar de uitgang/registratie. Het is dan 20.41 uur plaatselijke tijd. De medewerker daar kan ons niet vinden. Altijd een dingetje met van in je naam. Dik 5 minuten later kunnen we echt vertrekken. Happy New Year wenst hij ons nog. Het is dan nog 52 mijl, ofwel 84 km = 1 uur naar San Juan Capistrano waar we het Best Western hotel gereserveerd hebben. Voordeel van alle vertraging is dat we nu niet in de spits hoeven rijden. Elk nadeel heb ze voordeel. Het laatste stuk is lastig in het donker, maar na 2x verkeerd rijden is het toch gelukt. Overdag zal het geen probleem zijn, maar nu is het zijstraatje goed verstopt. Bij de receptie kopen we voor ieder nog een biertje en het parkeren kost $ 10,-. Dan ploffen we neer in de koude, ongezellige kamer, waar op zich niks mis mee is, behalve dat het woord sfeerverlichting niet in hun woordenboek staat. Het licht is ook al koud en fel. We lezen even en gaan om half 11 slapen.

Volgende dag