Dag 16, vrijdag 17 januari, Hilo, Hawaii Island

Als we om half 7 wakker worden ligt het schip stil. We staan op en zien de loodsboot nog achter ons liggen, wat later worden de trossen vastgemaakt. Het weer ziet er goed uit; het is nu 19⁰ en nog wel heiig boven land.

Snel ontbijten in de Lido en dan alle spullen ophalen in de hut. Het lijkt wel of we 3 weken weggaan 😂, maar we weten niet of het droog blijft, waarschijnlijk wel, een vestje voor als het boven op de berg fris is, wandelschoenen, fototas. Om 8 uur zien we op de boegcamera dat er mensen van boord gaan, dus gaan wij ook. Als we bij de liften staan horen we het bericht van Erin. Gangway A, midship gaan we eraf. In de cruiseterminal pak ik 2 plattegrondjes en de dame achter de tafel wijst me de shuttle van Budget rental cars. We willen instappen, maar er mag per groep maar 1 persoon mee om meer mensen te kunnen bedienen, dus blijf ik achter en haalt Jan me later weer op. In de zon op het bankje is dat helemaal niet zo erg hoor. Ik klets gezellig met Amerikanen die hetzelfde gaan doen als wij. Zij hebben ook op alle eilanden een auto gehuurd omdat je dan je eigen ding kunt doen en het veel goedkoper is dan de excursies. Voor de terminal is het een komen en gaan van shuttles, tourbusjes en taxi's vergezeld door geluiden vanuit de haven.

Om 9 uur komt Jan aanrijden met een gloednieuwe grijze Mazda. Ik maak een foto van het kenteken en heb daarmee mijn licence plate bingo compleet, hoewel niet officieel, want van Delaware heb ik alleen en tijdelijk nummer. Telt dat? 

Het is 48 km naar Hawaii Volcanoes National Park. Er zijn geen bijzonderheden onderweg en hoewel er een rij bij de ingang staat, kunnen we snel naar binnen met onze inmiddels gouden America the Beautiful pas, die alweer dienst doet.

Hawaii staat vol met palmbomen, dus ik kan mijn hart ophalen

In het park is het ook druk, maar gelukkig vinden we meteen een parkeerplek bij het visitor center. Daar zien we dat de Kilauea sinds de 15e aan het uitbarsten is! 👍. Niet te geloven wat een geluk we hebben.

De ranger binnen vertelt waar je het het beste kunt zien en dat is op 3 plekken. Het klinkt eerst allemaal wat ingewikkeld, maar uiteindelijk wijst het zich vanzelf. 

Het visitor center laten we eerst voor wat het is. We gaan eerst op eruptiejacht. Stel je toch eens voor dat die vulkaan opeens bedenkt dat het wel genoeg geweest is. Je weet het maar nooit met vulkanen; zo doen ze het en zo doen ze het niet meer en dat gaat ons niet overkomen. Op 23 december is hij ook al uitgebarsten en toen duurde het 14 uur. Met de kennis van nu, 14 februari 2025, weten we dat wij de 4e uitbarsting sinds 23 december gezien hebben en dat die 3 dagen geduurd heeft. Op 18 januari, de dag nadat wij er waren dus, om 10.10 uur hield hij het weer voor gezien. Na die tijd is hij nog 5x uitgebarsten.

We laten de auto op de parkeerplaats staan, want het is maar een klein stukje lopen tot achter de Volcano Lodge. Vanaf hier is hij wel te zien, maar nog erg ver weg. Niettemin vinden we het geweldig. Een echte vulkaanuitbarsting. Wie had dat gedacht? Het pad ernaartoe is al heel mooi met veel groen en overdadige begroeiing, zoals we vanaf nu heel veel zullen zien. 

Het zijn 2 spuiters aan de overkant van de krater. Er komt een ranger en zij vertelt dat het een ongevaarlijke uitbarsting is. Ze zijn er blij mee, want wel de lusten en niet de lasten. In 2018 was dat wel anders. Toen was er een enorme uitbarsting die veel schade aangericht heeft en het park is toen 134 dagen gesloten geweest. Dat was nog nooit gebeurd. Ze zegt ook dat de wind gunstig staat, want anders hadden we hier niet kunnen staan door het vele "Pele's hair" dat uit de vulkaan neerdaalt. Aan de andere kant van de krater zou een laag van ongeveer 40 cm liggen.

Peleharen (Engels: Pele's hair) zijn scherpe glasdraden die ontstaan tijdens een vulkaanuitbarsting. Tijdens zo'n uitbarsting worden kleine lavadeeltjes de lucht in geworpen. Deze worden vervolgens door de wind vervormd tot draden van meestal een halve millimeter dikte. In sommige gevallen zijn ze wel twee meter lang. Ze worden aan de lijzijde van een vulkaan gevonden en zijn geel- of goudkleurig. De benaming is afgeleid van de Hawaïaanse godin Pele.

In de krater zien we meetapparatuur.

Natuurlijk willen we de uitbarsting beter zien en gaan we richting Devastation point, dus eerst terug naar de auto. Onderweg ernaartoe genieten we van de bijzondere flora. Ongelooflijk grote varens van wel 3 m. hoog en klimplanten die bij ons in een pot staan met bladeren die minstens 3x zo groot zijn. Sommige bomen en planten bloeien. Dan een minuut of 10 rijden en we duimen dat we de auto kwijt kunnen, want de ranger in het visitor center had gezegd dat je de uitbarsting daar weliswaar goed kunt zien, maar dat het er meestal ontzettend druk is en 8 rijen dik aan toeschouwers geen uitzondering zijn. 

de old road

Pele's hair

Varentje van een meter of 3 hoog

We parkeren de auto probleemloos bij de Devastation Trailhead. Er zijn zelfs verschillende plekken vrij. Als laatste nog een kleine kilometer lopen over de Old Rim Road naar de rand van de krater. De Old Rim Road is door de uitbarsting van 2018 verwoest is en je kunt ook de Crater Rim Drive niet meer rond rijden, maar alleen heen en weer van oost naar west of andersom. 

Aan de rand van de krater staan wel mensen, maar niet veel. Hiervandaan hebben we goed zicht op de overkant en kunnen we beide lavafonteinen tegelijk goed zien en het grote gestolde lavameer ervoor ook. We zien ook bloemen en fruit liggen als offer aan Pele, de godin van vulkanen en vuur en de schepper van de Hawaiiaanse eilanden, om haar gunstig te stemmen. Je kunt hier wel uren blijven kijken en luisteren, want hoewel de overkant ver weg is, hoor je het gerommel van het opborrelende lava alsof het de branding is.

We kunnen nog een stukje verder en hebben nog weer ander zicht op de spuitende lava. Het is zo bijzonder hier. Het is wat frisser dan vanmorgen en de lucht wordt zwaarder en zwaarder van de rook. Normaal zou je de Mauna Kea, de andere vulkaan van het park moeten kunnen zien, maar daar zie je echt helemaal niks van. Maar hé, wie wil er uitzicht als je een uitbarsting kunt krijgen?

Inmiddels is het al half 1 geweest als we teruglopen naar de auto. Dan wijst een ranger ons op een NeNe, de inheemse gans. Nog een meevallertje.

We stikken van de dorst en in de auto drinken we de blikjes die we meegenomen hadden en bij wijze van lunch een zakje chips dat nog uit Mexico stamt. 
Wat zullen we nu gaan doen? Ik wil nog wel naar het visitor center. Daar zijn we vanmorgen alleen in vogelvlucht in en uit geweest, maar parkeren is onmogelijk, dus besluiten we richting Hilo te gaan en het plaatsje te bekijken. Onderweg zie ik het papiertje van HAL met informatie en daar staat Rainbow Falls op, 6,5 km, goed te doen. We moeten de auto om 4 uur inleveren om weer op tijd bij de boot te kunnen zijn, dus we kunnen geen hele verre reizen meer maken. 
We vinden het snel, met hulp van juffrouw Google, alleen parkeren op het kleine parkeerplaatsje is een beetje een dingetje. Er staat al een personenauto op een busstrook, dus zetten we hem er maar achter. Het ziet er hier niet groot uit, dus heel lang zullen we hier niet staan. 

Het is een mooie dubbele waterval van 24 m. hoog en de omgeving is prachtig met de tropische planten en enorme bomen. Je kunt de waterval ook van bovenaf bekijken, wat we natuurlijk doen en er is een paadje door spannende bomen met heel veel wortels naar een hele grote boom die wel 50 stammen lijkt te hebben. Een beetje griezelig bijna.

Hierna gaan we richting Koningsdam. Jan moet de auto inleveren, tanken en met de shuttle terug. Je mag de auto wel later inleveren, maar als je later komt staat het verkeer muurvast werd verteld en dan kunnen ze niet garanderen dat je op tijd bij de boot komt en dat willen we niet natuurlijk. 

Jan zet mij bij de haven af waar ik met paspoort en keycard toegang tot het terrein krijg. Daar ga ik vast aan het verslag beginnen terwijl ik op Jan wacht. Als hij er ook is leggen we de spullen in de kamer en gaan we naar de Sea View pool voor een welverdiend biertje na 12383 stappen, om na te genieten van deze geweldige dag. Zeker mooi, want eigenlijk regent hier bijna altijd hoorden we. Het is hier tenslotte niet voor niets zo groen. 
Totdat het gaat waaien en we het niet fijn meer vinden, zitten we lekker te lezen en te kijken. Er vaart een echte Hawaiiaanse kano in de haven.

We warmen ons beneden even op met de balkondeur open. Klinkt raar, maar buiten is het warmer dan binnen, zeker hier aan de achterkant uit de wind. Ik zet de foto's over en stuur ze naar huis. En dan is het alweer etenstijd. Dat kan ook wel na die copieuze lunch van vanmiddag 😉. 

We moeten bij de Orange Club even op een tafel wachten, maar niet lang. We hebben heerlijke tonijncarpaccio en aardige beef bourgignon. De smaak is goed, maar het vlees is nogal droog. Toe een Swiss roll voor mij en een chocolat trifle voor Jan. 

Na het eten naar de Billboard waar we nog 10 minuten van de 2e Bryan en Melissa show zien en blijven zitten voor de volgende met de Rolling Stone Band op de achtergrond. Jan leest en ik schrijf dan. In de laatste show geeft Melissa een ongelooflijk goede uitvoering van Popular uit Wicked weg. Die meid kan echt zingen hoor! Aan het eind van de show breien we ook een eind aan de dag.

Volgende dag