We hebben goed geslapen en geen haast vanochtend, want we moeten pas om 10 uur bij Rainbow Helicopters zijn voor onze spannende tocht vandaag. Douchen doen we later, want we verwaaien toch helemaal vanochtend. We ontbijten in de Orange Club.
Daarna pakken we onze spullen en gaan naar de tender via de Pinnacle Grill, waar we meteen door mogen lopen.
Taxi's staan al klaar en op het vliegveld kiezen we bij Hertz deze keer uit de Gold rij, want de President's Circle had er maar 2 staan: zo'n stomme platte auto en een wel heel dikke GMC. We nemen een grijze Nissan Rogue om naar Rainbow Helicopters te gaan. Dat is vlakbij het vliegveld, maar we kunnen het niet vinden en rijden langs het Big Island Jet Center, waar de weg overgaat in een onverharde weg en daar keren we om.
 |
| wilde geiten |
 |
| Het kantoor van Rainbow Helicopters |
We rijden wat heen en weer en zijn het spoor bijster. Er staan ook nergens borden of reclames zoals we in Amerika gewend zijn. Dan maar even bellen. We zaten wel goed, maar misten een straatje dat onzichtbaar was. Precies op tijd, een uur van tevoren, komen we aan. We worden vriendelijk ontvangen en moeten even een veiligheidsvideo kijken, op de weegschaal, reddingsvest om en telefoons in een hoesje met koord om de nek doen. We vliegen in een kleine Robinson R 44 heli. Piloot Donovan en wij, zonder deuren.
Het is prachtig weer met hoge bewolking en hoewel behoorlijk winderig in de helikopter, is het niet echt koud. We vliegen langs de kust, zien best veel walvissen, maar omdat we nogal hoog vliegen, zijn we wel erg ver weg voor een goede foto. Daarnaast is het moeilijk ze te vinden, in te zoomen en te klikken, voordat we er voorbij zijn of de piloot wegdraait.
 |
| Maar toch een gelukt. Een humpback met kalf |
We hebben mijlenver zicht en dat schijnt best een beetje bijzonder te zijn, want er zijn altijd wolken hier en vaak hangen die lager. We vliegen eerst over lavavelden die oud zijn en al wat begroeid en verderop jonger lava van de uitbarsting ergens eind 1800. We vliegen verschillende valleien in waar je niet op een andere manier kunt komen of die alleen voor locals toegankelijk zijn. Door de koptelefoon klinkt toepasselijke muziek voor de plek waar we zijn o.a. Gernonimo van Sheppard met het stukje "We can make this leap, Through the curtains of the waterfall" als we langs watervallen vliegen, Jurassic Park boven de dichtbegroeide valleien, de Hawaii Five O intro van de serie en toen we boven de luxe resorts vlogen La Isla Bonita van Madonna.
In de valleien is het een en al groen wat de klok slaat en er zijn een paar watervallen waar nu niet veel water uit stroomt, maar die wel heel hoog zijn en vaak in etappes naar beneden vallen en hebben daarmee kommen in de rotsen uitgesleten voordat ze in de volgende etappe verder vallen. Het voorjaar is een betere tijd voor watervallen, maar nu is het droog en dat is dan weer beter voor ons.
Er is op de vlakke stukken ook veel veeteelt. Er is geen abbattoir op Hawaii, dus de koeien moeten voor ze vlees worden, overgevlogen worden naar San Diego. Duur grapje lijkt mij.
We komen ook over een bommenwerper uit de tweede wereldoorlog die hier in 1942 neergestort is. Alle 5 inzittenden zouden het overleefd hebben. We zien een oude, nou ja restanten ervan, Hawaiiaanse tempel en het grootste canope tree forest van Hawaii en en en. Het is een geweldige ervaring en hoewel we ruim 1,5 uur vliegen, vliegt de tijd ook en voor we het weten staan we weer, totaal verwaaid, met zogenoemd "helicopter hair" π, maar met prachtige herinneringen in de zak, op de grond.
 |
| De WWII bommenwerper |
 |
| De laatste keer dat lava helemaal tot aan zee kwam was ergens eind 1800 |
 |
| Canope tree forest |
 |
| Restanten van Hawaiiaanse tempel |
 |
| En weer terug bij het vliegveld met in het midden het kantoor van Rainbow |
Als we alles afgerond hebben, stappen we in de auto met het idee om naar het Cloud Forest te gaan, maar Miss Google laat ons in de steek en eigenlijk de auto ook, want hoewel de telefoon gekoppeld is, hebben we geen Android Auto, dus keren we om en gaan we naar de kust. In de info van HAL staat dat er een National Historic Park, Kaloko-HonokΕhau, is en dat is niet ver weg, dus gaan we daarheen.
Er is een klein visitor center en een giftshop, maar die slaan we over. We gaan een wandeling maken door de lavavelden en langs het strand en we zien wel hoever we komen. Het is een loop, maar geen verplichting. Het zijn oude lavavelden, want er is al wat begroeiing; wat palmen, wat inheemse planten met bloemen in wit, heel licht lila en donker oranje. Eerst is het een geasfalteerd pad, later ongerelmatig over lava. Niet moeilijk, want het is vlak, maar je moet wel kijken waar je loopt.
Na ongeveer een kilometer komen we bij de kust uit. Er staat een bord dat er zeeschildpadden wonen en dat je 20 ft (6 m.) afstand moet houden. Sure, weer zo'n onzinnig bord π. Maar na een stukje over grof zand en lavarotsen, het is eb en toch maar een heel klein strandje, zien we meer rotsen, begroeid met onderwatermos, een soort zeewier waarschijnlijk. We banen ons er een weg over. Het is heel mooi hier. Wat zeevogels pikken tussen het zeewier en het is gewoon zo vredig hier. Weinig mensen, veel natuur π. Dan zien we een meneer met zijn telefoon als camera in de hand en gaan die kant op. Zeeschildpadden! Nee, je meent het π. Nog een cadeautje. Er zijn er eerst 2 en verderop nog 2 en later een stukje terug nog 1. Omdat het water zo helder is en ze vlakbij het strand zijn, kunnen we ze heel goed zien. Ze grazen onder water van het zeewier. Nog meer genieten dus π. De rest van de wandeling vergeten we, want dat halen we nooit meer, maar dat is helemaal niet erg. We worden door een mevrouw ook nog op de kleine wonderen der natuur gewezen, in dit geval een zeeslak en een, waarschijnlijk, zeekomkommer.
 |
| Zeeslak |
 |
| Zeekomkommer o.i.d. |
Als we het genoeg vinden, gaan we terug en gaan we de auto inleveren op het vliegveld en nog even door Kona/Kailuha lopen op zoek naar een t-shirt. Het inleveren gaat snel, de shuttle naar het vliegveld duurt ook niet lang en een taxi naar de tenders staat klaar. Het is een shabby chauffeur, voor het eerst, die vriendelijk probeert te praten, maar we verstaan er geen hout van. Maar hij brengt ons waar we zijn moeten en daar gaat het om.
We slaan linksaf en lopen langs het "historische" centrum. Het is nogal vergane glorie. Het zou best leuk kunnen zijn als het allemaal opgeknapt was. We gaan op zoek naar iets oranjes voor Jan voor de Orange Party die vast nog een keer komt en ik wil nu echt een t-shirt, liefst met kippen. Uiteindelijk slagen we allebei en zijn we hard aan een biertje toe.
Dus gaan we naar de tender waar we meteen in kunnen. Hij is vol en naast me zit een mevrouw die vraagt wat we gedaan hebben vandaag. Al kletsend komen we erop dat we in 2023 net als zij ook naar Antarctica zijn geweest, maar met een heel andere cruise. Zij gingen 72 dagen vanuit Fort Lauderdale op de Volendam. Das best lang π±.
Aan boord gooien we de spullen in de hut en gaan naar de Sea View Pool waar het een stuk rustiger is dan gisteren. Ahh, wat smaakt dat bier goed π. We hebben weer niet geluncht en ook al lang niks meer gedronken. Ik ga schrijven en Jan heeft toch wel trek, dus hij bestelt een frietje bij de Dive, wat hij later natuurlijk op moet halen. De Dive zit bij de Lido pool, dus helemaal voorop en wij helemaal achterop, dus dat betekent bijna 600 m. lopen (= op en neer dus). Ik snoep er lekker van mee en als iedereen aan boord is en het anker gelicht wordt, komt captain Arno weer met zijn bericht. Het voelt bij hem toch steeds als een verplicht nummer. Het was 24⁰ vandaag en morgen waarschijnlijk ook met golven van 2 m. hoog. We moeten nog 2075 mijl naar Ensenada. Hij meldt iets later dat er iets heel bijzonders te zien is aan bakboordzijde, nl. een hamerhaai. Nu zitten wij aan die kant, maar wij zien niks. Fijn, hij zit eerste rang en wordt er nog vorstelijk voor betaald ook ππ. Vlak erna: "It's me again" Vergeet de hamerhaai, nu zijn er dolfijnen aan de voorkant. Ook niet gezien.
Bij de scenic sailaway worden hapjes uitgedeeld. We varen langzaam richting Mexico en met enige weemoed nemen we afscheid van het paradijselijke Hawaii. We snappen Hawaii wel.
Dan gaan we douchen, want we zijn hartstikke verwaaid en zweterig en daarna gaan we naar de Orange Club voor het diner. Erna nog even naar Bryan en Mel, maar Jan kan zijn ogen bijna niet open houden, dus gaan we naar boven waar ik nog even lees voor het licht uitgaat.
Dit was met recht weer een geslaagde dag te noemen. De komende 5 dagen zitten we weer op zee richting Mexico.
Aan boord gooien we de spullen in de hut en gaan naar de Sea View Pool waar het een stuk rustiger is dan gisteren. Ahh, wat smaakt dat bier goed π. We hebben weer niet geluncht en ook al lang niks meer gedronken. Ik ga schrijven en Jan heeft toch wel trek, dus hij bestelt een frietje bij de Dive, wat hij later natuurlijk op moet halen. De Dive zit bij de Lido pool, dus helemaal voorop en wij helemaal achterop, dus dat betekent bijna 600 m. lopen (= op en neer dus). Ik snoep er lekker van mee en als iedereen aan boord is en het anker gelicht wordt, komt captain Arno weer met zijn bericht. Het voelt bij hem toch steeds als een verplicht nummer. Het was 24⁰ vandaag en morgen waarschijnlijk ook met golven van 2 m. hoog. We moeten nog 2075 mijl naar Ensenada. Hij meldt iets later dat er iets heel bijzonders te zien is aan bakboordzijde, nl. een hamerhaai. Nu zitten wij aan die kant, maar wij zien niks. Fijn, hij zit eerste rang en wordt er nog vorstelijk voor betaald ook ππ. Vlak erna: "It's me again" Vergeet de hamerhaai, nu zijn er dolfijnen aan de voorkant. Ook niet gezien.
Bij de scenic sailaway worden hapjes uitgedeeld. We varen langzaam richting Mexico en met enige weemoed nemen we afscheid van het paradijselijke Hawaii. We snappen Hawaii wel.
Dan gaan we douchen, want we zijn hartstikke verwaaid en zweterig en daarna gaan we naar de Orange Club voor het diner. Erna nog even naar Bryan en Mel, maar Jan kan zijn ogen bijna niet open houden, dus gaan we naar boven waar ik nog even lees voor het licht uitgaat.
Dit was met recht weer een geslaagde dag te noemen. De komende 5 dagen zitten we weer op zee richting Mexico.
 |
| Scenic sail away |
