Dag 10, zaterdag 11 januari, San Diego

San Diego ontwakend in het ochtendlicht

We ontbijten vandaag weer in de Orange Club. Elena was blij ons te zien. Ze was al bang dat ze ons kwijt was zei ze. Onze ober met de flaporen was niet op zijn best. Het was ook druk op de wisseldag. Wij blijven lekker nog de hele cruise 😊. 

Het weer ziet er goed uit voor een dagje San Diego. We hebben een transferticket waarmee we vanmiddag weer aan boord kunnen zonder inchecken. We verwachtten vertraging bij het van boord gaan, maar we kunnen zo doorlopen, alleen een gezichtsscan. Helemaal geen gedoe met douane of zo, dus hebben we de paspoorten en de ESTA's voor niks meegenomen. Maar beter zo dan andersom.

Op het programma staan de USS Midway, het vliegdekschipmuseum, en het Gaslamp District. Omdat het museum, dat op 5 minuten lopen ligt, pas om 10 uur open gaat, lopen we eerst richting centrum. Het is rustig op deze zaterdagochtend. Er zijn hier veel kantoren en die zijn natuurlijk leeg vandaag.

We lopen langs een oud station met Santa Fe erop. Na een half uur zijn we zo goed als bij het Gaslamp District, maar keren om, want we willen eerst naar het museum, want later op de dag is het vast gezelliger downtown. Op de terugweg gaan we bij een bank naar een flappentap en wonder boven wonder pakt hij de ING pas zonder problemen. Zelden vertoond.

Helaas, die heeft het niet gered na corona blijkbaar

Om 5 voor 10 zijn we bij het schip en is de kaartverkoop al open. Het is een joekel van een schip en wat later horen we dat als je haar rechtop zou zetten, ze 2x zo hoog is als het hoogste gebouw in San Diego. 

Eenmaal binnen gaan we via de hangar naar boven waar de eerste tentoonstellingen zijn. We vonden de entreeprijs nogal gepeperd ($39,95 p.p.), maar het is enorm en dus ook enorm om te onderhouden als museum en monument. We lopen langs de verschillende verblijven van officieren en matrozen en hun recreatieruimtes. Ook zien we de "kantoor"ruimtes. 

Als we rond zijn, gaan we weer naar beneden om nu de hangaar echt te bekijken. De film over de slag bij Midway begint bijna, dus schuiven aan we in de dan nog korte rij. Het wordt ingeleid door een van de vele vrijwilligers die hier rondlopen, meestal veteranen. Aan het eind van de film vraagt hij de gevallenen in gedachte te herdenken en ook een paar minuten te denken aan de buren in LA die het nu zo zwaar hebben met de bosbranden. Zullen die nog effect op onze reis daar hebben? 

In de hangaar staan zeker 10 vliegtuigen opgesteld, naast nog wat andere informatie, een winkeltje, een fotostand waar je de foto's van je entree kunt kopen voor $37,- en als je nog een digitale versie wilt, komt er nog $5,- bij. Dat doen we dus niet. Er zijn ook nog 2 simulatoren, maar daar moet je resp. $10,- en $20,- voor betalen. Doen we ook niet. We hebben in het begin een audioapparaatje gekregen waarmee we op diverse punten bij een zuil een verbinding kunnen maken en het verhaal van een veteraan horen.

De pointer. Deze man heeft eigenlijk de belangrijkste functie aan boord

Bij de pijl is onze hut

Dan gaan we naar boven, naar het vliegdek. Daar staan nog veel meer vliegtuigen en helikopters met borden erbij wat het is en zuilen voor de verhalen. Wat is dit groot! De vliegtuigen staan met opgeklapte vleugels, zodat er meer kunnen staan, zoals ook in de echte situatie. Buiten dat het allemaal super interessant is, is het ook prachtig weer, een graad of 18 met een windje en hebben we rondom zicht op de baai met aan de overkant de grote marinebasis Pendleton Camp, links de Koningsdam en voor ons de stad.

We leren dat de marine de grootste werkgever van de regio is: 20% van iedereen die hier woont werkt in een of andere functie bij de marine.

De volgende stop is het "eiland", de verkeerstoren zeg maar, waar de Boss en de Miniboss zitten evenals de Gator, oftewel de navigator. Dit is een begeleide tour en er kunnen 20 mensen per keer mee. Alles is heel krap. Eerst 4 trappen op en dan naar de kaartenkamer en de brug waarvandaan de 200 man die tegelijk op het dek aan het werk zijn, de opstijgende en landende vliegtuigen en de rest van de in totaal 5000 man op het schip aangestuurd worden. 

het Eiland

de marinebasis

Uitzicht vanaf het eiland

de hut van de Boss

Hiervandaan weer naar beneden en nog een stuk vliegdek kijken. We schuiven aan bij een presentatie van een vliegenier die 23 jaar gevlogen heeft en geweldig kan vertellen over hoe een landing op een vliegdekschip precies gaat. Zou je als taaie kost kunnen zien als ik vertel dat hij uitlegt over hoe snel en hoe hoog je precies moet vliegen, bv. dat je full speed aan moet komen om de kabel te pakken, want als dat mislukt kun je alleen zo het veilig nog een keer proberen, maar hij legt er zo'n passie en humor in, dat het net was of je zelf in de cockpit zat. Hij voelde het vast zelf ook weer zo. Hij zei ook dat vliegeniers vaak als helden worden gezien, maar dat de echte helden op het dek werken. Zij zorgen ervoor dat de piloten veilig kunnen landen en hebben ondertussen zelf een levensgevaarlijke baan. Hij werd er helemaal emotioneel van. Het was jammer dat het afgelopen was. We hadden zo nog een uur naar hem kunnen luisteren.

Verderop was een gelijksoortige presentatie, maar dan over het catapulteren, het opstijgen van de vliegtuigen dus, elke 45 seconden een, 2 banen naast elkaar, dus 90 seconden per vliegtuig. En dan moeten er toch een hoop handelingen door een hoop verschillende mensen gedaan worden 😱. Presentatie is alles in een presentatie en hoewel dit zeker ook heel interessant was, nooit geweten dat zo'n vliegtuig d.m.v. hoge druk gelanceerd wordt, maar deze man had het minder in zich om er echt iets van te maken. 

Inmiddels was het al kwart over 3 geweest, dus het Gaslamp District zat er weer niet in, want om 16.30 uur is All Aboard. Gaslamp zit blijkbaar in een verdomhoekje. Wie weet of er er ooit nog zullen komen? We besluiten dus naar het buurschip te gaan, mede omdat we sinds het ontbijt niks meer gegeten en gedronken hebben. Gewoon geen tijd voor gehad 😂. Wel besteed geld dus. En dan hebben we de benedendekken nog niet eens gezien en nog een andere presentatie.

Het weer aan boord gaan met onze transitpas is weer een eitje en boven gooien we de fototas op de bank en gaan naar boven, naar dek 10 voor een pizza en een biertje. Dat gaat er wel in.

Om half 5 is de Sail Away Ceremony en hoewel we die vorige week al gezien hebben, gaan we toch even kijken en het is weer gezellig. Grotendeels hetzelfde, maar nu is er een Hawaiiaanse dansgroep, die staat te kleumen in hun dunne kleren en op blote voeten. Het is dan ook goed fris geworden met de zon laag en de wind nog wat aangetrokken. De afvaart is om 17 uur. 

Een half uur later gaan we de voeten even rust geven, want die hebben er al ruim 13.000 stappen op zitten. Met het boek op bed bedenken we wat we met het eten gaan doen na de late lunch. Het wordt de Lido, want veel honger hebben we niet en we willen om 20.15 uur naar de opvolgers van Emma en Nick: Melissa Tormene en Bryan O'Kelly Cox.

Zij kunnen allebei zingen en hij ook nog goed pianospelen. Zij ook, maar hij is beter. Hij is ook de "leider" in het geheel. Leuke vent. Zij heeft even nodig om los te komen denk ik. De Rolling Stone Band is dezelfde net als de BB King Blues Band. Vanaf morgen hebben we er nog 1 bij: de Proship Ocean Band in de Ocean Bar. 
We kijken eerst de countryshow van Mel en Bryan en blijven zitten met op de achtergrond de Rolling Stone Band om na 45 minuten de laatste show van M&B te kijken. Het zijn geen Meaghan en Gabe, maar ze zijn goedgekeurd. 

Om half 9, tijdens de countryshow dus, wordt er omgeroepen dat we weer teruggaan naar San Diego i.v.m. een medisch noodgeval. We draaien om, maar het zou geen invloed op de rest van de reis hebben. 

Om half 11 breien we er een eind aan en gaan naar de hut, waar we nog even lezen voordat we afscheid van weer een mooie dag nemen.

Volgende dag