Super slecht geslapen. Ik slaap wel vaker slecht, maar deze verdient een vermelding. Het schip leek over alle kasseiensecties van Parijs - Roubaix en de Strade Bianche samen te gaan en Jan, die nog wat verkouden is, snurkte er vrolijk op los. Zo gaar als wat sta ik om even over half 7 op. Ontbijten doen we in de Lido want dat gaat sneller. Om 8 uur zijn we kant en klaar en dan roept Erin om dat het schip nog niet vast ligt en we er nog niet af kunnen. Duurt lang zeg. Ik had de loods al lang geleden gezien.
08.20 uur is het zover en gaan we naar gangway A en lopen door de terminal naar buiten. Welcome to Maui.
We hebben een auto gehuurd bij Hertz op het vliegveld en willen eerst een Uber, maar er staan taxi's klaar en dus gaan we in de rij staan. Achter ons vragen mensen zich af of er nog meer zijn die naar het vliegveld gaan, om een taxi te delen. "Ja", roep ik. Er blijkt nog een stel te zijn, dus gaan we met z'n zessen.
Bij het vliegveld is het nog een paar minuten met een "antiek" treintje naar de car rentals. Daar gaan wij naar rechts, want wij kunnen kiezen uit de President's Circle en hoeven niet eerst naar het kantoor. Vooraan staat een zwarte Mercedes SUV, maar als ik iets verderop een witte Jeep Compass zie staan, nemen we die. Dat vond ik in Glacier ook een fijne auto.
De eerste bestemming van vandaag is Haleakala NP en dat is 48 km verderop. Dit eiland ziet er heel anders uit dan gisteren. Het begint vrij vlak met sinaasappel- en koffieplantages en dan gaat het over in een soort Oostenrijks landschap. Bergen met weiden en zelfs koeien. Alleen de bomen zijn anders natuurlijk. We vertrekken met 17,7⁰ C, maar we gaan omhoog en dan zakt de temperatuur natuurlijk. Het was vandaag tussen de 12 en de 26,5⁰ C.
Via de Crater Rd 378 rijden we de berg op naar het visitor center. Het wordt steeds schraler. De weg slingert zich naar boven. De zonsopkomst is hier blijkbaar populair, want voor de uren tussen 3 en 7 's ochtends moet je een reservering maken. De rest van de dag kun je gewoon naar binnen. Onze America the Beautifulpas doet alweer dienst. We gaan hem nog missen straks.
Niet ver na de ingang is het visitor center. Het is niet groot. We kijken er even rond en leren dat in dit onherbergzame gebied een heel bijzonder beestje woont: de happy face spider. Ook is het thuis voor het mooie silversword plantje dat prachtig glinstert in de zon.
We worden weer verwend met prachtig weer. Iets later zullen we leren dat dat hier best bijzonder is en dat het zelfs in 5 minuten om kan slaan.
We vervolgen de weg naar boven. Dat moet wel, want in het visitor center heb ik een certificaat gekregen met daarop dat ik de 37 mijl naar boven overleefd heb van zeeniveau tot 3055 m. Een van de grootste stijgingen in de kortste afstand ter wereld! Jawel.
Bij de Lileiwi overlook stoppen we en lopen de korte trail naar beneden naar het uitzichtpunt. Het is een rotsig stukje en tot onze verrassing zien we een heel mooi stukje steen dat er kristalachtig uitziet. Het blijkt echter ijs te zijn. Vanaf het daadwerkelijke uitzichtpunt hebben we prachtig zicht over het eiland tot aan de zee en de ruige bergen.
We vervolgen de weg naar boven en het wordt steeds ruiger, want we zijn boven de boomgrens. Bovenop de berg staat een telescoop en die kan op 20.000 km afstand een object bekijken ter grootte van een basketbal. Dan zijn onze fototoestellen toch maar zielige aftreksels 😞.
Helemaal bovenop staat nog een visitor center, een kleintje. Zo klein dat je er maar 10 minuten binnen mag blijven om de doorstroming te bevorderen. Ze hebben hier een mooie trui, maar $80,- vind ik teveel. In plaats daarvan genieten we buiten van het uitzicht op de krater die niet echt een krater is in de zin van een soort kuip. Er waren in de loop der jaren 7 uitbarstingen geweest met 7 kegels dus. Naar schatting rond 1700 was de laatste uitbarsting die de zee gehaald heeft. Daarna zijn er nog wel uitbarstingen geweest, maar nooit meer zo groot. Het is een magnifiek uitzicht met verschillende kleuren versteende lavabergen/-bergjes. Het lijkt bijna op de Painted Hills in Oregon.
Hiervandaan kunnen we nog een klein stukje verder naar boven, naar de eigenlijke top. Hier zijn verschillende plateau's met uitleg o.a. over dat het weer hier gemaakt wordt; wat een geluk hebben we vandaag. Vanaf hier kunnen we de Mauna Kea en de Mauna Loa zien liggen op Hawaii Island, ook wel The Big Island genoemd, 128 en 160 km verderop. Gisteren vanaf de andere kant konden we ze niet zien door de rook van de Kilauea.
Als we ook hier uitgekeken zijn, gaan we weer naar beneden. De temperatuur loopt weer op, al hebben we het met de blote benen en wel een vest aan niet koud gehad. Het plan is om naar het visitor center helemaal aan de zuidkant van het park te gaan en dat is ruim 1,5 uur rijden, maar eerst stoppen we iets lager nog even bij het laatste uitzichtpunt aan deze kant van de berg voor ons vandaag; Kalahaku Overlook.
De weg naar het Kipahulu visitor center blijkt een verrassende te zijn. Het begint lekker rustig met mooi wegdek en bewoond gebied, maar hij gaat over in een steeds smallere weg met heel veel bochten en die steeds op en neer gaat, op sommige plekken even heel steil. Het wordt een eenbaansweg met aan de rechterhand de zee. Na elke bocht een ander landschap en het zijn heel wat bochten!. Soms wat verder van de zee af met een kleine canyon, een "dorp" met autowrakken, een kerkje in the middle of nowhere, bergen in allerlei kleuren en dan wordt de weg een stuk slechter.
Nog wat verder is de weg echt onverhard en Miss G. zegt dat het nog een mijl of 7 is naar het visitor center. Dat wagen we niet met onze huurauto en keren om. De weg terug is nu min of meer bekend en gaat soepeler en lijkt ook sneller te gaan. We zien vanaf deze kant wel dat een rots die in zee uitloopt een boog heeft die we vanaf de andere kant niet konden zien. Er lopen ook wilde zwarte geiten rechts op de berg, maar ze zijn te ver en te snel weg voor een foto.
